Ringlov (Prunus cerasifera, lat.) je termin francuskog porekla i podrazumeva drugi naziv za divlju šljivu, odnosno vrstu kalemljene krupne šljive, koja najviše raste na našem području. U Vojvodini je poznata kao – ringlov, a u Srbiji kao – dženerika, dženarika, šljiva ranka itd.
Ova vrsta šljive se deli na one sa žutim i crvenim plodovima. Slatkog su ukusa, s’ tim što je ringlov koji nije sazreo veoma kiselog ukusa, te može izazvati dijareju ukoliko se takav jede.
Ringlov je otporno drvo i rasprostranjen je na svakom tlu, tako da ga mnogi nazivaju korovom, a ne voćem. Ringlov ne zahteva posebne klimatske i zemljišne uslove, pa se iz tog razloga smatra i nižerazrednim voćem. Podjednako uspešno raste na peskovitom, rastresitom, čvrstom i humusnom zemljištu.
Od plodova ringlova se pravi džem, sok, sirup, kao i rakija koja nije pretežno kvalitetna i u narodu je poznata i kao – “brlja”. Ringlov u sebi sadrži dosta vitamina, među kojima su A, B i C vitamin, minerale (fosfor i magnezijum), etarska ulja, pektin, celulozu i organske kiseline. U narodnoj medicini, ringlov se upotrebljava kao sredstvo protiv opstipacije (zatvora), kao i kod bolesti srca, jetre, visokog krvnog pritiska itd.
Ova vrsta šljive je izdašna i upotrebljiva u raznim agregatnim stanjima – kao sirov plod, u tečnom stanju (sok, sirup, rakija), u čvrstom stanju (džem). U Francuskoj se od ringlova proizvodi i posebna vrsta likera, nazvana – “Mirabelle”. U mnogim zemljama se procesom fermentacije, zeleni plodovi ringlova koriste za dobijanje proizvoda koji je sličan mariniranoj zelenoj maslini. Već milionima godina unazad, ringlov se razmnožava iz semena, a svaka jedinka je posebna. Ringlov sazreva od polovine juna do sredine oktobra.
Zanimljivo je da je ova vrsta šljive najpopularnija među decom, koja je jedu i nezrele, obzirom da je svuda ima, čak i pored puteva, na proplancima, zaseocima, poljima, livadama itd., što u suštini nije dobro, jer, kako je pomenuto, najmanje što može da izazove je dijareja.