Kozmogonija je pojam grčkog porekla, nastao od dve grčke reči: kozmo, u značenju – svet i gonia, u značenju – poreklo.
Kozmogonija podrazumeva specijalnu granu astronomije, odnosno deo astronomije i nauke o svemiru koja se bavi teorijama o nastanku Sunčevog sistema.
Bitno je istaći da treba praviti razliku između kozmogonije i kosmologije, jer se kosmologija bavi proučavanjem čitavog kosmosa u njegovom kontinuiranom trajanju.
U širem smislu, kozmogonija podrazumeva deo astronomije koji se bavi istraživanjem porekla i razvoja svemira ili nebeskih tela u celini, naročito Sunčevog sistema.
Takođe, kozmogonija se vezuje i za svaku teoriju o nastanku ili poreklu kosmosa, kao i za mitove vezane za nastanak čitave stvarnosti.
Pri određivanju ovog pojma, u najvećoj meri se definicija bazira na istraživanu nastanka i razvoja svemirskih tela, u koja spadaju planete, zvezde i galaksija.
Razvoj svemira i galaksije zasnovana je od antičkih vremena, i na tadašnjim filozofskim i mitološkim pretpostavkama.
Prve hipoteze o nastanku svemira izneli su Descartes (1644), Buffon i Kant (1755). Laplacea je 1796. godine izneo prvu matematičku utemeljenu hipotezu o nastanku svemira.
Početak XX veka karakteriše tzv. hipoteza katastrofe (Chamberlin, Moulton, Jeans, Jeffreys) pod kojom nastanak Sunčevog sistema podrazumeva prolaz neke zvezde pored Sunca.
Egipatska kozmogonija je kozmogoniju tumačila u skladu sopstvenih shvatanja. Naime, Egipćani su tvrdili da postoji red u Svemiru, i njega su nazvali – Maat, oko kojeg je “haos” koji teži da uništi red koji već postoji, dok ljudi svojim ponašanjem utiču na održavanje Maata. Kozmogonija se javlja i u mnogim mitovima, koji su se dešavali pre postojanja ljudi, dok su Bogovi bili na zemlji.
Vezano za to, postoje četiri osnovna mita o nastanku sveta, u koja spadaju: Hermopolis, Memphis, Heliopolis i Teba.
Današnje vreme se oslanja na teoriju o zajedničkom nastanku Sunca i planeta, a svemu tome su doprinele tvrdnje i radovi Carl Friedrich von Weizsacker (1944), Hannes Alfven (1945), Gerard Kuiper (1051) i Fred Hoyle (1960). Njihova teorija se zasnivala na posmatranju mladih zvezda koje se oblikuju u predelima hladnih međuzvezdanih oblaka i koje su okružene tzv. maglicom (Herbig – Haro objekat).
Takođe, danas se vodi teorijom da se postanak i razvoj planetskog sastava odvija u nekoliko koraka. Prevashodno, veliki međuzvezdani oblik se zbija i cepa na manje delove (tzv. fragmentacije).
Zatim se oblikuje Sunčeva maglica kao rotirajući disk, u kome dolazi do preraspodele količinje tzv. gibanja čime se pripremaju uslovi za nastanak malih kompaktnih tela. Posle toga se konsoldiraju planeti.
U zavisnosti od građe od koje su nastale, planete i njeni veći sateliti prolaze kroz geološki razvoj. Posmatrajući razvoj zvezda, sunčev sastav je nastao iz međuzvezdanog materijala koji se nalazio u spiralnom kraku Galaksije (tzv. Mlečni put).
Oblaci praha i danas postoje u prostranstvu galaksije, mnogo godina nakon nastanka prvih zvezda galaksije. Da bi ti oblaci postali zvezde, sila gravitacije mora nadjačati težnju praha da se širi, odnosno ekspandira. Da bi gravitacijsko privlačenje nadvladalo, gustina oblaka mora pri dnevnoj temperaturi preći određenu kritičnu vrednost.