Štivo predstavlja pojam, odnosno imenicu, koja označava u užem tumačenju – lektiru, dok u širem tumačenju označava – jednostavno rečeno: “ono što se ima pročitati”, legendu ili bilo koje drugo pisano delo.
Štivo se u srednjem veku najviše baziralo na pobožnosti, i predstavljano je kroz životopise pojedinih svetaca, koja su se tada čitala po crkvama, kao i većini domaćinstava (naročito prilikom obroka). Štivo se delimično može poklapati i sa mitom, jer proizilazi u nekim slučajevima, iz težnje da se sama građa sa istorijskom tradicijom nekog prikaza obogati raznim vrstama sadržaja koji mogu imati kako emocionalnu, tako i vrednost fantazije.
U najstarija štiva ovog tipa spadaju, pre svega: Ilijada, Odiseja, Mahabharata, Ramayana, Sinuheove zgode (Egipat), Ep o Gilgamešu, budistička Tripataka, Shu – King (Kina), Metamorfoze (Ovidije) i mnoga druga. Iz kasnijeg srednjeg veka, posebno mesto među štivima i legendama zauzima Legenda Aurea (Zlatna legenda), koju je napisao biskup Jacobus de Voragine. Takođe, iz istog tog vremena potiče i zbirka o rimskoj istoriji – Gesta Romanorum. Građa svih ovih štiva su prethodile i imale veliki značaj u stvaranju prvih velikih dela italijanske književnosti, među kojima se ističu – “Božanstvena komedija” (Dante) i “Dakameron” (Boccaccio).
Štivo, prema svim kriterijumima podele može biti – stručno i književno, čak postoje i ona štiva koja su na samoj granici književne i stručne građe. Međutim, u zavisnosti od kulture i obrazovanja stanovništva, vrsta štiva može biti promenljiva.
Obzirom na to, obrazovani deo stanovništva se uglavnom usresređuje na “teže” tematike štiva, a manje obrazovani deo stanovništva svoj fokus stavlja na “lakšu” literaturu. Pored ovoga, jako je bitno sagledati i ostale kriterijume određenog stanovništa, pri podeli “ko šta čita”, a to su – pol, starosno doba, socijalne prilike, društvene prilike, samo okruženje, nacionalna pripadnost itd. Na primer, statistike su pokazale da osobe ženskog pola više čitaju “lakše” štivo od osoba muškog pola, a ovo se naročito odnosi na period kada se boravi na letovanjima, zimovanjima i slično. Jasno je da profesori, nastavnici i ljudi koji su završili književnost u sebi imaju veće ambicije za čitanjem kako stručne, tako i književne literature. Naravno, mnogo toga zavisi i od genetike, odnosno porodice u kojoj se odrastalo. Ako se kao dete neko drži knjige i čitanja, vrlo je verovatno da će do kraja života imati afiniteta prema čitanju.
