Poimanje je, kao termin, prisutan u gotovo svim sferama svakodnevnog govora, a najčešće se tumači i definiše kao shvatanje smisla.
Najviše je prisutan u filozofiji, gde predstavlja sagledavanje nečega ili nekoga, sve do granice na kojem počiva, a tumači se i kao spoznaja same biti određenog bića. Kroz istoriju, posledice ratova donela su promene i nova poimanja u krugovima filozofije, umetnosti, književnosti i drugim društvenim naukama.
Poimanje se, generalno, deli na:
- intuitivno poimanje – kod ovakvog poimanja se zanemaruju sva nebitna svojstva i subjektivne i lične predrasude one osobe koja procenjuje i
- intelektivno poimanje – ovakvo poimanje predstavlja posredno poimanje koje ima zajednički pojam (na primer, crvene stvari se svrstavaju pod kategoriju „crveno“).
Poimanje u filozofiji
Većina pojmova u filozofiji, kao što su – smisao, dobro, zlo, paradoks, suština, nacizam, fašizam nisu jasno definisani i jednoznačno određeni, već imaju u svom poimanju i svoju mističnu, religioznu, naučnu i duhovnu dimenziju. Svi nabrojani pojmovi, kao i mnogo drugih pojmova u filozofiji zahtevaju jasno poimanje i razvijanje znanja i svesti o njihovom značenju. Prilikom poimanja u filozofiji, dolazi do zanemarivanja svih nastalih slučajnih pojava, pri čemu se pažnja usmerava na bitan sadržaj.
Ranohrišćanski apologeti (branioci hrišćanstva) su grčke filozofe smatrali pretečama hrišćanstva, dok im je filozofija služila za dublje poimanje vere. Tada je preovladavao platonistički i neoplatonistički uticaj, u etici je preovladavao stoički uticaj, a u skolastici je preovaladavao aristotelizam. Skolastička filozofija je, pak, obeležila hrišćansku misao, u tadašnje vreme, a kasnije (u novom veku) se filozofija osamostaljuje, kada se i javlja veći i različiti broj poimanja raznih pojmova. Možda najviše pominjano poimanje među filozofima je bilo poimanje istine.
Pored toga, polemisalo se i o poimanju sreće (npr., Kant se protivio poimanju sreće kao najvećeg dobra na svetu), o poimanju vremena (u Hegelovoj i Ničeovoj filozofiji), o poimanju mimezisa (u Platonovoj i Aristotelovoj filozofiji), o poimanju slobode (u Fihetovoj i Kantovoj filozofiji), o poimanju države (u filozofiji Aristotela i Tomasa Hobesa), o poimanju umetnosti (u Platonovoj filozofiji), Hegelovo poimanje mišljenja itd.
