Kurziv je termin latinskog porekla, nastao od latinske reči cursus, i u tipografiji predstavlja tip slova (tj. font), koja su udesno nakošena i nagnuta, odnosno izgledaju kao da su rukom pisana. Kurziv kao termin se najčešće upotrebljava u tipografiji i štamparstvu, sa ciljem isticanja i naglašavanja određenog teksta. Takođe, postoji i elektronski kurziv, koji predstavlja slova koja su matematički položena na levo ili na desno. Kurziv ima za cilj isticanje navoda, pojedinih reči ili fraza u tekstu, a upotrebljava se i u druge stilske svrhe. Kurziv se često upotrebljava u knjigama, prilikom pisanja naslova, podnaslova, podglavlja, predgovora ili pogovora. Osim toga, kurzivom se pišu i citati (navodi), a takođe i prilikom isticanja strane reči u tekstu (pomenuta strana reč se u zagradi piše upravo kurzivom).
Ova vrsta pisma je nastala početkom XVI veka u Italiji. Tada je italijanski slovorezač – Francesko Griffo napravio kurzivni font Antikvu za Alda Manuzija. Aldo Manuzi je 1501. godine, tim istim fontom štampao Vergilija.
Paleografi Stare Grčke , svoje rukopise su delili u dve osnovne kategorije – književno pismo i kurzivno pismo. Književno pismo je bilo lepo ukrašeno pismo, kojim su se pisali svi službeni dokumenti i razna književna dela. Za razliku od književnog pisma, kurzivno pismo se koristilo u svakodnevnom životu, tj. pisanju.
Kurzivno pismo nalazimo i u najstarijem slovenskom pismu – glagoljici. Glagoljicu je stvorio Ćirilo, u IX veku, tačnije 863. godine, a dao joj je ime po staroslovenskoj reči “glagoljati”, što znači – govoriti. Glagoljica je sastavljena kao nalik na grčko kurzivno pismo (koso) i pojedina istočna pisma (koptsko, arapsko, jermensko). Takođe, u Bosančici (bosansko – hrvatska ćirilica) se javlja i oblik kurziva. Bosančica je nastala u X veku i predstavljala je posebu vrstu ćirilice, čiji je jedan od njenih oblika i kurziv, kojeg su koristili niži slojevi društva od XIII veka, u predelima Bosne i Hrvatske (najviše u Dubrovniku).
