Kolonizacija je pojam latinskog porekla, a podrazumeva naseljavanje određene teritorije osnivanjem kolonija, bilo da se radi o vlastitoj ili tuđoj zemlji. Takođe, pomenuti pojam se može odnositi i na okupaciju ili pokoravanje određene zemlje, odnosno naseljavanje određene teritorije nasilnim putem kojim ta zemlja postaje kolonija.
U širem smislu tumačenja pojma, kolonizacija se odnosi i na biljni i na životinjski svet, a u užem smislu, kolonizacija predstavlja doseljavanje ljudi na određenu teritoriju, na organizovan način (dobrovoljan i planiran način). Dobrovoljna kolonizacija može imati različite motive, a najčešći je taj što osobe koje se doseljavaju (kolonisti) žele sebi da osiguraju bolji život pod povoljnim uslovima klimatske, ekonomske, socijalne prirode, a sve nastankom njihove matične zajednice tj. države.
Prema definiciji, kolonizacija podrazumeva izraz koji predstavlja doseljavanje, odnosno dolazak određenih organizama (biljnih, životinjskih ili ljudskih) na područje na kome nisu prethodno trajno bili naseljeni. Sam termin se počeo koristiti u period XIX veka, od strane biologa. Kolonizacija postoji od davnina, od početka pisane istorije, kao što su rimska I grčka kolonizacija. Savremeno doba karakteriše osnivanje kolonija u Africi, Australiji, Severnoj i Južnoj Americi, od strane razvijenih evropskih država.
Kada je reč o grčkoj kolonizaciji, ona se vezuje za propast mikenske kulture. Naime, sam propast mikenske kulture se poklapa sa poslednjom velikom seobom Dorana, u period 1200-1000 p.n.e. Oni su se spuštali sa severoistočnih planinskih područja Grčke na Peloponez, što je označilo konačno naseljavanje Grčke. Njima su prethodili Jonjani i Eolci. U period od sredine VIII veka p.n.e, Grci su se počeli iseljavati iz svojih matičnih gradova u strane, čak i daleke gradove i države. Naredna dva veka, cela obala Sredozemnog i Crnog mora su bili preplavljeni grčkim kolonijama, koje su prenosile svoju kulturu i način života drugim narodima. Grčki kolonisti su se uglavnom naseljavali na priobalna područja sa plodnom zemljom. Prvi potez iseljavanja krenuo je prema Siciliji i južnoj obali Italije. Postale su značajne sledeće kolonije – Sirakuza, Akragas (Agrigento) i Gela na Siciliji,a Kuma, Sibaris, Kroton i Tarent u južnoj Italiji. Grci su pojedinačno naseljavali i današnju Španiju, a u velikim grupama i južnu obalu Francuske (Marselj). U Africi je naseljena Kirenaika (današnja Libija), a u Egiptu su izabrali deltu Nila, gde je osnovan Naukratis. Takođe, dolazili su i do obale Jadranskog i Iliričkog mora. Prva kolonija na Jadranu bila je – Vis (Issa), a ona je sama stvorila svoje kolonije – Lumbarda na Korčuli, Trogir i Stobreč kod Splita. Drugi pravac grčke kolonizacije je obuhvatao severnu obalu Egejskog mora i deo obale Crnog mora.
Pojam kolonizacije se može sresti i u medicini, a vezan je za MRSA (meticilin – rezistentni Staphylococcus aureus, lat.) koji predstavlja vrstu bakterije stafilokoke, koja je otporna na penicilinske antibiotike, a i na druge antibiotike. Naime, kolonizacija podrazumeva stanje kada pacijent ima na svom telu MRSA, a da pritom nema kliničkih znakova ili simptoma bolesti. Kolonizacije bakterija se uglavnom javljaju u nosu, ispod pazuha, na preponama, u hroničnim ranama.
