Pojam implementacija nastao je od latinske reči implementum, koja u prevodu znači – popunjavanje. Ovaj termin je mnogo češći u poslovnoj nego privatnoj komunikaciji, gde ima višestruko značenje: realizovati određen zahtev, ideju, plan; upotrebiti; primeniti; izvršiti; sprovesti (u praksi); neposredno upravljati resursima – koordinirati aktivnosti (radi realizacije nekog projekta) i slično.
Proces implementacije sadrži više aktivnosti koje započinju fazom planiranja (utvrđivanje ciljeva i obezbeđivanje resursa neophodnih za realizaciju zacrtanih ciljeva), preko faze organizacionih priprema, faze kontrole i neposredne, praktične, realizacije projekta. Sama implementacija je ključna faza procesa menadžmenta, s´ obzirom da zaustavljanje projekta tokom faze implementacije proizvodi mnogo više štete u odnosu na situacije kad se problemi pojave pre toga. Međutim, pomenute faze zapravo čine celinu, koja može dati očekivane efekte samo ukoliko su iste faze, pojedinačno, stručno i profesionalno odrađene i iskoordinirane.
Ne umanjujući značaj tehnoloških aktivnosti procesa implementacije, ipak se čovek, odnosno ljudski faktor, smatra ključnim činiocem ovog procesa. Stoga, da bi se neki projekat uspešno implementirao, potrebno je, najpre, jasno definisati ciljeve, obezbediti da isti ciljevi budu realistični i usaglašeni sa projektovanim vremenskim okvirom i raspoloživim sredstvima za realizaciju; obezbediti potrebne resurse za realizaciju; vršiti periodičnu evaluaciju realizovanog (preko unapred utvrđenih parametara, za komparaciju); analizirati moguća alternativna rešenja i koordinirati individualne kreativne energije aktera implementacije, što je u nadležnosti projekt – menadžera. Uspešnost u implementaciji umnogome zavisi od stručnog autoriteta menadžera, zasnovanog na moralnom kredibilitetu, odnosno stavu entuzijaste, vizionara i poštenog čoveka.
Pojam implementacije ima svoje polje primene i u IT sektoru. Novi sistemi (programi) se mogu implementirati na različite načine, zavisno od složenosti samog programa, resursa korisnika, ali i zahteva samog klijenta.
Implementacija se, najpre, može izvršiti tako da i prethodni i novi softver rade paralelno. Drugi pristup je tzv. fazna implementacija, kojom se omogućava etapna adaptacija korisnika, dok se ne dosegne do konačne, potpune adaptacije. Treći je tzv. „Big beng“ model, čija je suština u jednovremenskom prelasku na novi softver (tačka instant promene sistema). Bez obzira na vrstu mogućeg modela implementacije, neophodno je kreirati „process-data“ model sa definisanim pripremnim radnjama koje se mogu pojaviti tokom predmetnog procesa.
Najsloženiji je „process-data“ model „Big beng“ metode koji, u najširem smislu, čini faza konverzije sistema (počev od konverzije starih podataka u nove, učitavanje novih podataka u sistem, testiranje učitanih podataka odnosno provera validnosti podataka, puštanje delova sistema u rad, ukoliko su učitani podaci verifikovani), zatim faza obuke korisnika za korišćenje sistema i konačno – isključivanje starog i učitavanje i puštanje u rad novog sistema.
