Diskopatija je pojam koji se koristi u oblasti medicine, tačnije u ortopediji, reumatologiji i neurohirurgiji, i predstavlja povredu diskusa kičme. Prema definiciji, diskopatija predstavlja degeneraciju fibroznog prstena i jezgra međupršljenskog kotura kičmenog kanala, s’ tim što se dalje vrši pritisak na korene moždanih živaca, te se izazivaju neuralgije i motorne smetnje u odgovarajućem delu noge, koje je slično išijasu.
Diskopatija spada u grupu bolesti nervnog sistema, a posle prehlada na drugom je mestu kao uzrok privremene nesposobnosti. Ona predstavlja najčešću hiruršku bolest kičme, kičmene moždine i korena kičmenih nerava.
Diskopatija se manifestuje bolovima u pršljenovima, a najčešće nastaje usled povrede (preskakanje, podizanje terete, nagli pokreti i poremećaj cirkulacije, upale i slično). Ona se može razviti na bilo kom nivou kičme, ali se najčešće javlja u cervikalnim i nižim lumbalnim segmentima kičme.
Diskopatija, kao bolest se uglavnom odnosi i vezuje sa tzv. Diskus herniju, što podrazumeva pomeranje diskusa iz međupršljenskog prostora u delu kičme, pri čemu dolazi do uklještenja nerava.
Osnovni simptom pojave diskopatije je jak bol koji se širi na deo pogođenog nervnog korena, a početak ovog procesa može biti povezan sa traumom, naglim i iznenadnim pokretom ili atipičnim položajem tela koji duže traje.
Takođe, javlja se glavobolja vrtoglavica, nestabilnost pri hodu, krutost mišića na pogođenom delu kičme, ograničena pokretljivost i skolioza (krivljenje kičme). Pored pomenutih simptoma tu su i: ukočenost mišića, smanjena osetljivost na koži zahvaćenog područja, slabost i atrofija mišića i bol usled okretanja tela.
Faktori koji uzorkuju diskopatiju su: trošenje diskusa, moguće povrede kičme i kongenitalne abnomarlnosti. Diskopatija se dijagnostikuje na osnovu pregleda snimaka rendgena kičme, skenera, magnetne rezonance i mijelografije.
Lečenje diskopatije tzv. Kozervativno obuhvata poseban program koji je adekvatan, a koji se sastoji od programa fizičke aktivnosti, jačanja muskulature, analgetskih lekova i fizikalne terapije.
Lečenje se treba sprovoditi intezivno, najmanje dve nedelje, u zavisnosti od težine bolesti. U slučaju da je bol nekontrolisan i ako se pojave neki neurološki deficiti, pristupa se operativnom zahvatu. Nakon operacije, u najvećem broju slučajeva, bol nestaje. Međutim, postoje i slučajevi (15 – 30 % operisanih bolesnika) kada se nakon operacije javlja lubalgija (bol u lumbalnom delu kičme) ili išijalgija (bol duž nerva išijadikusa).
