Animozitet je pojam koji potiče od latinske reči animosus i znači – mržnju, ljutnju, neprijateljsku nastrojenost, ogorčenost, odbojnost, srčanost i strastvenost. Po Milanu Vujakliji, ovaj pojam označava: “strastvenost, ljutinu, ogorčenost, mržnju, srdžbu, razdraženost, žestinu, neprijateljska raspoloženja prema kome ili čemu“. Odomaćeno i gotovo opšteprihvaćeno značenje ovog pojma svodi se na neprijateljsko, odbojno ponašanje prema nekom licu – društvenoj kategoriji, u odnosu na razne kriterijume (pol, rasa, nacionalna, versa i politička pripadnost itd.). Animozitet je jednim delom usko vezan i za mržnju. Mržnju su, kao osćanje definisali i proučavali mnogi, počev od Dekarta, Spinoze, Aristotela, pa sve do Frojda.
Osećanje animoziteta, s’ obzirom na intezitet emocija je patološkog karaktera, sa mogućim dalekosežnim posledicama (ispoljavanje kroz rasizam, nacizam, verski fundamentalizam i slične društvene pojave). Još uvek ostaje nejasno kako su se strastvenost i srčanost vremenom, kroz istoriju preobrazili u neprijateljski nastrojeno ponašanje, odbojnost i nesnošljivost. Od davnina se pominje rečenica da je „čovek čoveku – vuk“. To govori, da je generalno uvek postojao animozitet na svim nivoima, počevši od animoziteta prema rasama, boji kože, narodima, njihovim religijama, jezicima, političkim i drugim opredeljenjima. Najsvežiji primeri animoziteta među ljudima naših područja su upravo postali izraženiji nakon međunacionalnih sukoba koji su rezultirali raspadom Jugoslavije. Nekadašnja Jugoslavija, koja se ponosila bratstvom i jedinstvom, čini se da je odjednom prerasla u zemlju gde se nekadašnje jedinstvo pretvorilo u razne oblike mržnje i animoziteta među stanovnicima, odnosno kao da je sve bilo samo formalno jedinstvo. Kako statistike vezane za proučavanje ovog pojma beleže, u Bosni i Hercegovini je naročito izražen animozitet prema hercegovačkim Hrvatima, gde prelazi granice i prerasta čak i u histeriju, obojenu rasizmom, fašizmom i nacizmom. U Srbiji je pojačana netrepeljivost prema Hrvatima i kosovskim Šiptarima, što takođe prelazi granice normalnog ponašanja. Većina javnih sukoba se desila kao posledica mržnje na verskim i nacionalnim osnovama, a neki sukobi su završavani i smrtnim ishodima. Godinama je sve više ovakvih netrepeljivosti, ušla je u sve društvene slojeve, zastupljena je čak i među decom. Fudbalske utakmice i ostala sportska takmičenja, naročito kada su akteri pripadnici različitih nacija, odnosno bivših republika, više su pozornica za ispoljavanje međusobne netrpeljivosti, nego za sportsko nadmetanje, navijanje i ispoljavanje ljubavi prema svom klubu, naciji i državi. Takođe, animozitet prema muslimanima i njihovoj veri je postao glavna svetska tema i veliki problem sadašnjice, zbog učestalih terorističkih ekscesa koje izazivaju ekstremni pripadnici ove veroispovesti. Netrpeljivosti među ljudima i zlonamernih ljudi je bilo uvek i svuda u svetu, ali danas ih je sve više, prelaze se granice i sve se pretvara u neku vrstu „bolesti“. Najbanalniji primer su deca koja već u školskim klupama dele svoje vršnjake prema tome da li se klanjaju ili krste pred Svetiteljem ili koja čokoladu neće podeliti sa vršnjakom različite boje kože. Ova vrsta animoziteta po pravilu počinje iz same porodice, u kojoj dete odrasta, slušajući i učeći od roditelja. Ukoliko se dete vaspitava da na osobu ne gleda po nacionalnosti, veri i boji kože, već po tome da li je Čovek u punom smislu te reči, time će i sprečiti njegovo ponašanje i stavove u zrelijim godinama. Kada bismo svi mi, bar u malom delu naše ličnosti, na trenutak pomislili da zlo nije čoveku donelo ništa dobro, već samo ratove i žrtve, postali bismo bolji ljudi i delom doprineli smanjenju sve te mržnje i animoziteta na celoj planeti.
